Ακολουθεί ένας μονόλογος που σε κρατάει σε Αγωνία.

Όχι, δεν θυμάμαι τον εαυτό μου μικρή να παρατηρώ την Μαμά μου στην κουζίνα, αλλά μόνο τον ΤΕΟ να είναι μονίμως στα πόδια της και να ανακατεύει, να καταστρέφει και γενικά να γίνεται εμπόδιο με το μοναδικό τρόπο του, στη κουζίνα! Και πάλι, όχι, όταν μπήκα στην εφηβεία (με βάσει τα μαθητικά χρόνια), δεν μπήκα στη κουζίνα να δοκιμάσω δικές μου συνταγές. Ήμουν τελείως απρόθυμη και αδιάφορη σε οποιαδήποτε βοήθεια μου ζητούνταν στην κουζίνα! Και συγκεκριμένα, μπορεί να φταίει και ο ΤΕΟ που μονίμως νόμιζε πως παρίστανε το Αφεντικό και έδεινε εντολές με διάφορους τρόπους (Πηρούνια δεν έχει, φέρε και το τυρί, οι χαρτοπετσέτες, έχει λάδι η σαλάτα, οι πατάτες θέλουν και άλλο αλάτι κλπ…).

Σπουδές, επαγγελματικός αθλητισμός (ΜΠΑΣΚΕΤ φυσικά!!!) και δουλειά, δεν μου άφηναν ελεύθερο χρόνο για τέτοιου είδους χόμπι ή ενασχόληση. Έτσι, με την μαγειρική γνωρίστικα απότομα. Αφορμή υπήρξε ο άντρας και αγόρι μου! Μπορείτε να το παραδεχτείτε πως είναι ένας σοβαρός λόγος για να νοικοκυρευτεί μια γυναικά! Παραθέτω μια πρόταση για να γίνω πιο κατανοητή:

¨Επαγγελματίας Αθλητής ΜΠΑΣΚΕΤ, 2.02 ύψος, 110 κιλά και αξιοσημείωτη Μεταβαλλόμενη Μυική μάζα…¨

Δεν μέναμε μαζί, διότι έπαιζε εκτός Θεσσαλονίκης. Όμως, όταν πήγαμε τις πρώτες μας διακοπές στη Χαλκιδική, ¨αντιλήφθηκα¨ πως χρειάστηκε να μαγειρέυω δύο φαγητά την ημέρα για να χορτάσει, συν τα εξτραδάκια.. Εννοείται πως δεν πέτυχαν αρκετά φαγητά με την πρώτη, αλλά δεν έχω παράπονο, έφαγε καμένο ρύζι, πατάτες φούρνου απευθείας από το αντικολλητικό ταψί, αυγά και πάλι πολλά αυγά… Έγινε η αρχή όμως!

Οι μαγειρικές μου ικανότητες έχουν φτάσει σε ένα επίπεδο ικανοποιητικό, μετά από 7 ολόκληρα χρόνια! Φυσικά θα αναφερθώ στην αγαπημένη μητέρα μου με τη παρακάτω ιστοριούλα:

Όταν ήμουν μικρή και έφτιαχνε η μαμά μου το γνωστό σε όλους σας ΚΕΙΚ, με φώναζε να φάω ότι περίσσευε από το μείγμα. Πάντα! |(φαντάζομαι, όπως όλες οι μαμάδες!) Όταν, λοιπόν, έφτιαξα το πρώτο μου κέικ με πήρανε τα κλάματα, γιατί ήταν η πρώτη φορά που δεν ήταν εκεί η μαμά μου να με φωνάξει να φάω από το μείγμα! Φυσικά, την κάλεσα αμέσως και καταλήξαμε να κλαίμε και οι δύο! Πλέον, όποτε φτιάχνω κέικ, της στέλνω μια φωτογραφία για να μου πει για πολλοστή φορά πόσο περήφανη είναι και πως την (και καλά) έχω ξεπεράσει στην κουζίνα!

Λένε, πως οι Μυρωδιές σου ξυπνούν Αναμνήσεις . . .

Για μένα η μυρωδιά του κέικ θα σημαίνει για πάντα Μαμά . . .